ساختار شهری،دانش بنیان(5)

در مطلب پیشین عمده وقت و انرژی صرف واکاوی این نکته شد کهگفته شود انتخاب کننده و انتخاب شونده در شهر دانش بنیان باید بدانند که از نظراخلاقی و عرفی چه وظیفه و رسالتی را بر دوش دارند و یا باید بر دوش بگیرند تامطابق با آن در میدان مهم و تاریخ ساز انتخابات وارد گردند ویا به عبارتی آنجا کهگفته می شود انتخابگر باید از خود بپرسد که برای چه انتخاب می کند اوباید بتواندپاسخ گوید که من چون نمی توانم راسا در تمام حوزه ها وارد گردم و در همه زمان هاحاضر باشم وموقعیت آن را ندارم که با مشارکت تیم های مشورتی قوی بدانم و بفهمم کهچه چیزی باید بخواهم و یا خواسته های خود را به پکیجی از انتظارات و آرزو هایسازمان یافته تبدیل کنم به نماینده رای می دهم

 و آنکه خودوکارنامه اش را در مظان تجزیه ،تحلیل و موشکافی مردم قرار می دهد تا مردم با نشاندادن اقبال  وانتخاب او را به مرکز بزرگتجمیع کارشناسانه نظرات و تبدیل آن به قانون بفرستند و یا با رای خود او را بهمجری قوانین تبدیل می سازند باید بگوید که اگر مردم بخواهند در انتخاب سختی که درپیش دارند با اطمینان بالایی او را از بین دیگر کاندیدا ها انتخاب نمایند اوبرنامه هایی دارد که می توانند با اتکاء به واقع بینانه و کارشناسانه بودن محتوا وفرم آن یقین حاصل بکنند که درانتخاب او اشتباه نکرده اند و یا به قولی بی گدار بهآب نزده اند پس می توان گفت که پس از موضوع توجه ومسئولیت پذیری در انتخاب خوبمردم و کاندیدا ها در شهر دانش بنیاد بایدبه این واقعیت توجه نمایند

2- برنامه باید مبتنی براعتقاد بر محدودیت منابع و فرصت هاو گسترده ولاینقطع بودن آرزو ها و انتظارات تدوین شده باشد

متایسفانه در جامعه ما بدلیل دوری ساختار آن از حس نیاز بهمطالعه وتحقیق و بنیاد گیری مناسبات موجود در آن بر سنت و سنت گرایی موضوع برنامهریزی و یا برنامه داشتن از اهمیت برخودار نمی شود تا جایی که حتی اگر از آنکه بایدانتخاب کند پرسیده شود که نماینده را برای چه انتخاب می کنی ویا چه انتظاری ازنماینده داری حتی طرف سئوال اگر دارای مدرک دکتری از دانشگاه باشد در پاسخ می گویدکه انتظار من این است که نماینده به وظایف قانونی خود عمل نماید  ویا اگر از او پرسیده شود که اساسا چرا درانتخابات شرکت می کنی خواهد گفت که من این را وظیفه ای شرعی برای خود می دانم و یاچون بزرگان جامعه شرکت در انتخابات را مورد تاکید قرار داده اندمن هم وظیفه خوددانسته ام که در انتخابات شرکت داشته باشم این در حالیست که او دراصل نمی داند ویا نیازی در خود احساس نمی کندتا بداند که نماینده چه وظیفه ای شرعی و یا قاونیدارد ویا در اصل به این نکته واقف نیست که در جامعه ای دینی وبه مصداق لکم دینکمولی دین، هرکس مسئول چیزی است که نیت به انجام آن می کند و در عمل توفیق به آن مییابد یعنی من مسئولم در چیزی که انتخاب می کنم و نتیجه ای که از آن حاصل می آید وبه هر میزان که دانشم برای درک شرایط اجتماعی ووظیفه ای که می بایدبرعهده بگیرمافزون شود این مسئولیت افزون می گردد و در این جا کسی در دادگاه الهی پیگیر ایننمی شود که من با توجه به امر وتاکید چه کسی دست به انتخاب زده ام بلکه به ممصداقآیه شریفه هل یستوی الذین یعلمون و الذین لایعلمون از من دانا و تحصیل کرده پرسیدهمی شود که پس کجا رفت دانش ومهارتی که با مصرف منابع و فرصت ها بدان دست یافتهبودی و می باید با اتکاء بدان در انتخاب سره از ناسره شرکت می کردی و از اینجاستکه سره وناسره محوریت خود را بر دانش بنیانی متکی می سازد و ار من وما می خواهد کهبا مراجعه به آنکه خود را کاندیدای مسئولیت نمایندگی من کرده است بپرسم که

الف- چه مقدار از خواست وانتظار من که با او در انتظار وآرزو متفاوت می باشم (وباید باشم) خبر دارد؟

ب- برای تحقق آنچه که من از او انتظار دارم و می گوید که ازآنها با خبر است چه پیش بینی تضمین شده ای (برنامه) ارائه می نماید؟

ج- آیا او می داند که من انسان موظفم برای افزون نمودنانگیزه برای فعالیت، آرزو و انتظار دور و دراز داشته باشم؟

د- آیا او می داند و در برنامه ریزی بدان توجه نموده کهمنابع و فرصت ها برای پرداختن و تولید محصول نمودن محدودمی باشند و یا جامعه توانفراهم آوردن هرچه را که من می خواهم ندارد و یا فرصت موجود برای این کار کافینیست؟

و....

براستی من وما کی دنبال پرسیدن از کاندیدا ها بوده ایم ویابه خود زحمت داده ایم که با ریز بینی در آنچه که کاندیدا های محترم می گویندبدانیمکه آنها آیا واقعا چون ما فکر می کنند و یا مثل ما به شرایط اجتماعی و محدودیت هایآن نظری می اندازند؟

باید پذیرفت که در شهر دانش بنیان یک مسئله مهم وجود دارد وماچون به دانش ومسئولیت های دانش پژوهانه وقعی نمی نهیم از کنار آن با تساهل رد میشویم و آن اینکه من در دوران عمر تسمیه شده ام فقط فرصت ساختن وپرداختن دارم وچونعمرم به پایان برسد حکم موجود خسر الدنیا و الاخره ای را می یابم که آتش حسرت تمامدرونش را فرامی گیرد که چرا در فرصتی که داده شده بود طبق وظیفه و رسالتی که داشتمعمل ننمودم و آن زمان این آرزو چیزی است که فقط حرمان ودرد را متوجه من می سازد.

پس حال که فرصت نیک اندیشی و توجه عمیق برای من وجود دارد وجامعه نیز از امکاناتی برخوردار است که می توانداشتباهات و خطا های مرا جبراننماید آیا مناسب نیست که به تعلیمات عقیدتی و دینی برگردیم و با توجه به آیه شریفههر عملی هرچند کوچک توجه وتبعات خاص خود را خواهد داشت(نقل به مضمون) اعمال خودراهر چند کوچک در ترازوی عقل و در آیینه قران وسنت واجماع بریزیم وچیزی را برایاعتصام درانتخاب برگزینیم که موردتاییداین چهار عنصر قرار گرفته باشد ویا

آنکه خود را کاندیدا نموده و با توجه به ااعتماد به نفسبرآمده از خودشناسی که از آن برخوردار است فکر می کند که می تواند مسئولیتنمایندگی دهها هزار نفربا تمایلات و آرزوهای مختلف را بر عهده بگیرد آیا از خودپرسیده است که

الف- من چقدر این مردم و انتظارات آنها را می شناسم؟  

ب- چقدر توان در خودم سراغ دارم که با اتکاء به آن می توانمتنها به خواست و انتظار آنها کوش بدهم(عمل نمودن پیش کش)؟

ج- چه قدر دوست دانا و آگاه در کنار خود می بینم که بااعتماد به یاری آنها (می دانم که ) می توانم خواست واقعی مردم را جمع آوری و آنالیزنمایم؟

د- چه مقدار آگاهی از داشته های طبیعت و انسان های داخل آندارم و می دانم که می شود بااستفاده از آنها خواست ابتدایی عمومی را برآورده ساخت؟

ودر نهایت اینکه چه مقدار فرصت و وقت می گذارم تا برای بهجا آوردن تعهد خدمت به مردم بهترین روش ها را انتخاب نمایم و با بهترین و رساترینزبان به مردم بگویم که اگر نتوانستم ویا نمی توانم خواست وانتظار آنها را برآوردهسازم دلیل آن در چیست و یا مردم باید چه کمکی به من بکنند تا من بتوانم موفق دربجا آوردن وظیفه باشم.

براستی آنکه لحظه ای با خود خلوت نمی کند  ویا بادمجان دور قاب چینان این اجازه را به اونمی دهند که با خود خلوت کند می داند که باید قبل از آنکه کارنامه اش در دادگاهعدل الهی و یا قضاوت مردم باز گردد و مورد محاسبه قرار گیرد باید خود به  حسابرسی از خویش و آنچه وعده داده و بود وبه جانیاورده بپردازد تا بداند که چه کاری برای مردم کرده و یا چه برنامه واقع بینانهای برای آنان داشته است؟.

ادامه دارد